نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی

نویسندگان

1 گروه ارتباطات و رسانه، واحد تهران مرکزی. دانشگاه ازاد اسلامی. تهران. ایران

2 استادیار گروه علوم ارتباطات دانشکده ارتباطات و رسانه دانشگاه آزاد تهران مرکزی

3 دانشیار گروه روزنامه‌نگاری، دانشکده علوم ارتباطات، دانشگاه علامه طباطبائی‌، تهران، ایران

چکیده

هدف از این پژوهش ارائه الگویی مطلوب از فرهنگ سیاسی برای کاربران رسانه‌های نوین در ایران بوده است. میدان این پژوهش شامل اساتید، صاحب‌نظران و خبرگان علوم سیاسی و علوم ارتباطات (ارتباطات سیاسی) و جامعه‌شناسی سیاسی است که به روش گلوله برفی انتخاب شده‌اند. برای گردآوری اطلاعات و داده‌های پژوهش از سه روش مرور نظام‌مند متون و ادبیات موضوع، مصاحبه اکتشافی و پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. پنل دلفی در سه دور اجراشده است. بر اساس نتایج، مؤلفه‌های اعتماد سیاسی، عدالت سیاسی، مشارکت سیاسی، سواد رسانه و سیاست، جمع‌گرایی، قانون-مداری، اخلاق‌مداری، نگرش به مردم‌سالاری، مدارا و رواداری؛ و دوری از افراط و تفریط به‌عنوان اصلی‌ترین مؤلفه‌های فرهنگ سیاسی مطلوب شناخته شدند که در الگویی چهاربعدی شامل ساختاری/ زمینه، نگرشی/ درونداد، هنجاری-ارزشی/ فرایند و رفتاری/ برونداد جایگذاری و ارائه شدند. الگوی مطلوب از فرهنگ سیاسی که در این پژوهش ارائه شد، شامل 4 بعد، 10 مؤلفه و 94 شاخص اساسی بود.
 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Ideal Model of Political Culture of New Media Users in Iran

نویسندگان [English]

  • Shila Babakhani 1
  • Nasim Majidi 2
  • abbas asadi 3

1 PhD in Culture and Communication, Central Tehran Branch, Islamic Azad university, Tehran, Iran

2 Assistant Professor, Department of Media and Communication Sciences, Central Tehran Branch, Islamic Azad university, Tehran, Iran

3 Associate Proffesor, Department of Journaloism, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran

چکیده [English]

The objective of this research was to outline a desirable political culture model for the utilization of new media users in Iran. The study field comprises professors, specialists, and scholars in political science, communication science (political communication), as well as political sociology, who were selected through the snowball method. For data collection and research information, three methods were employed: systematic review of subject-related texts and literature, exploratory interviews, and a researcher-developed questionnaire. Additionally, the Delphi panel was implemented across three distinct rounds. Through the study findings, the prominent components of a desirable political culture were identified, including political trust, political justice, political participation, media and political literacy, collectivism, the rule of law, ethics, a positive stance towards democracy, as well as tolerance and tolerance. These essential elements have been incorporated into a comprehensive four-dimensional model, which integrates the dimensions of structure/context, attitudes/input, normative/value, and behavior/output. The ideal model of political culture presented in this study encompassed four dimensions: 10 essential components and 94 fundamental indicators. Initially, social networks served as a means for individuals to connect with each other, but nowadays they hold substantial influence across various facets, including political culture. At present, many people spend a significant portion of their time on the internet, and this does not merely imply that they simply use the internet, but they also receive a substantial portion of their news via social media platforms. Within the realm of virtual society, users replicate the customs and traditions of ordinary life in the form of virtual culture in tandem with actual society. This parallel cultural existence materializes within the framework of the reconceptualization of the emerging social configuration, consequently instigating alterations and evolution in the value system, identities, and social connections of individuals. It is incontrovertible that the ramifications of social actors who assume responsibility for producing, selecting, and disseminating content have far-reaching implications for society. It is imperative to recognize, investigate, and analyze these consequences, as failure to do so can engender irreversible social, political, and cultural consequences upon society. The foremost accomplishment of this study is the identification of two novel components within political culture, specifically tailored to the realm of new media. The components of criticizing/destroying the political system and non-participatory/objectional orientation fundamentally delineate the disparity in political culture between the real and virtual realms. The distinctive aspects of contemporary media appear to accentuate these components within the political culture of Iranian users. It is plausible to assert that new media have instituted a novel form of public sphere.
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Ppolitical Culture؛ Political Trust؛ Media Literacy
  • Political Justice
  • Political Participation
اخوان کاظمی، بهرام. (پاییز 1386)، «بررسی تعاملات فرهنگ سیاسی و تحزب در ایران»، پژوهشنامه علوم سیاسی، سال دوم، شماره چهارم، صص 7-32، تهران: انجمن علوم سیاسی ایران.
امینی، علی‌اکبر و خسروی، محمدعلی. (بهار 1389)، «تأثیر فرهنگ سیاسی بر مشارکت سیاسی زنان و دانشجویان»، فصلنامه مطالعات سیاسی، سال دوم، شماره 7، صص 127- 142، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر.
باستانی، سوسن؛ خانیکی، هادی؛ ارکان‌زاده یزدی، سعید. (1397). مردم، رسانه‌های جریان اصلی و مصرف رسانه‌های نوین؛ پیمایش مصرف، اعتماد، رضایت و مشارکت رسانه‌ای شهروندان تهرانی. مطالعات رسانه‌های نوین. (14)4، 1-33. https://doi.org/10.22054/cs.2018.24151.274
بشیریه، حسین (1384)، موانع توسعه سیاسی در ایران، چاپ پنجم، تهران: گام نو.
بیگدلو، مهدی و هادیان، ناصر (1397). تأثیر کارکردهای شبکه‌های اجتماعی بر سمت‌گیری‌های فرهنگ سیاسی کاربران دانشگاهی در ایران (مطالعه موردی وایبر و تلگرام). فصلنامه جامعه‌شناسی سیاسی جهان اسلام. شماره 12 doi: 10.22070/IWS.2018.2776.‌1487
جعفر پور کلوری، رشید (1389)، فرهنگ سیاسی در ایران، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
خان‌محمدی، یوسف (1392)، فرهنگ سیاسی و رفتار انتخاباتی، تهران: انتشارات خرسندی.
خانیکی، هادی؛ بابائی، محمود. (1391). تأثیر سازوکارهای ارتباطی اینترنت، بر الگوهای تعامل کنشگران فضای سایبر ایران. فصلنامه علوم اجتماعی. (56)19، 116-73. Doi: https://doi.org/10.22054/qjss.2012.894
ربانی، علی و شایگان فر، فرهاد (زمستان 1389)، «فرهنگ سیاسی ایران و مؤلفه‌هایش»، فصلنامه سیاست، شماره 4، صص 123-141، دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران.
رزاقی، سهراب (1389). مؤلفه­های فرهنگ سیاسی ما. فصلنامه نقد و نظر. شماره 14 doi: 10.22081/JPT.1996.22843
رضاقلی، علی (1385). جامعه‌شناسی خودکامگی. نشر نی
رهبر قاضی، محمود رضا و فدایی ده چشمه، مرضیه و شهریاری، اعظم (پاییز 1396)، «بررسی تأثیر شبکه‌های اجتماعی مجازی بر مصرف‌گرایی سیاسی»، فصلنامه مطالعات رسانه‌های نوین، شماره 11، صص 34-59، دانشگاه علامه طباطبائی‌. Doi: https://doi.org/10.22054‌/cs.2017.20150.182
سریع‌القلم، محمود (1386)، فرهنگ سیاسی ایران، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
شایگان، داریوش (1388)، افسون زدگی جدید، ترجمه فاطمه ولیانی، تهران: فروزان.
شعبانی، رضا (1386)، ایرانیان و هویت ملی، چاپ دوم، تهران: انتشارات پژوهشگاه فرهنگ اندیشه اسلامی.
طبیبی جبلی، مجید؛ ازغندی، علیرضا؛ طاهری، ابوالقاسم؛ شالچی، وحید. (1396). نقش شبکه‌های اجتماعی مجازی در فرهنگ سیاسی ایران (موردمطالعه: دانشجویان دانشگاه‌های تهران). مطالعات توسعه اجتماعی ایران. (1)10، 73-61.
عدلی پور، صمد؛ قاسمی، وحید؛ برندگی، بدری. (1393). رابطه استفاده از شبکه اجتماعی فیس‌بوک با تصور بدن در میان دانشجویان دختر و پسر دانشگاه اصفهان. مطالعات اجتماعی روان‌شناختی زنان. (3)12. 170-152 doi: 10.22051/JWSPS.2015.1488
علم، محمدرضا (1387)، سهم فرهنگ سیاسی ایران در ناپایداری احزاب، تهران: انتشارات نیک‌فرجام.
قاضی مرادی، حسن (1380). در پیرامون خودمداری ایرانیان. نشر اختران
کاستلز، مانوئل (1393)، قدرت ارتباطات، ترجمه حسین بصیریان جهرمی، تهران: پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
کریبر، گلن و مارتین، رویستون (1390)، فرهنگ‌های دیجیتال، ترجمه مرضیه وحدانی، تهران: نشر ساقی.
هابرماس، یورگن. (1384). دگرگونی ساختاری حوزه عمومی: کاوشی در باب جامعه بورژوایی. تهران: افکار.